Στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Timbrado αναφέρεται ότι ο κόκκινος χρωματισμός δεν είναι αποδεχτός.
Tο παρόν άρθρο αποτελείται από στοιχεία που συλλέχθηκαν από το διαδίκτυο και δίνει μια σαφή εικόνα για τον ''κόκκινο παράγοντα'' (Red Factor) και την ανάπτυξη αυτού στα καναρίνια.
Το κόκκινο καναρίνι αναπτύχθηκε μέσω της επιλεκτικής και συστηματικής αναπαραγωγής καναρινιών τα οποία ξεχώριζαν για συγκεκριμένα γενετικά χαρακτηριστικά, όπως είναι για παράδειγμα η φωνή τους ή ο σωματότυπός τους (π.χ. χοντρό σώμα, ή μακρόστενο σώμα, ή σκούφο στο κεφάλι, κ.α.).
Σε όλα τα ζευγαρώματα με επιλεγμένους γονείς (προκειμένου, δηλαδή, για την διαιώνιση συγκεκριμένων κάθε φορά χαρακτηριστικών που φέρουν οι γεννήτορες), καλό θα είναι να έχουμε κατά νου ότι ο βιολογικός κύκλος του καναρινιού είναι πολύ πιο σύντομος από αυτόν του ανθρώπου, κι έτσι σε λίγα, σχετικά, χρόνια μπορούμε να βιώσουμε τα αποτελέσματα πολλών γενεών καναρινιών. Άρα, είναι απολύτως φυσιολογικό τα τελευταία 400-500 χρόνια να έχουμε παρατηρήσει τόσο σημαντικές γενετικές μεταβολές στα καναρίνια σε αιχμαλωσία.
Ο κόκκινος παράγοντας είναι μια μετάλλαξη που έχει εισαχθεί τεχνητά στο είδος. Προέρχεται από τη διασταύρωση με κόκκινους σπίνους (Black-Hooded Venezuelan Red Siskin) επιστημονική ονομασία: Carduelis cucullata) και χρειάστηκαν πολλά χρόνια επιλεκτικού ζευγαρώματος για να εξελιχθεί στο κόκκινο καναρίνι που βλέπουμε και θαυμάζουμε σήμερα. Τον κόκκινο σπίνο άρχισαν να τον εισάγουν οι Ισπανοί στην Ευρώπη από την αποικία τους στην Λατινική Αμερική την περίοδο της Αναγέννησης, και σύντομα έγινε ανάρπαστο στην Γηραιά Ήπειρο, λόγω του έντονου κόκκινου που φέρει στο πτέρωμά του. Η εκμετάλλευσή του ήταν τόσο έντονη, που ο πληθυσμός του στην Βενεζουέλα είναι πια υπό εξαφάνιση.
Η πρώτη διασταύρωση κόκκινου σπίνου-καναρινιού έγινε το 1939 και τα ζευγαρώματα συνεχίστηκαν, ώσπου ύστερα από τρεις γενιές προέκυψαν γόνιμα πουλιά και των δύο φύλλων. Μέσω των διασταυρώσεων δημιουργήθηκε ένα δεδομένα μεταλλαγμένο DNA: Κάποια χρωμοσώματα καναρινιού, και δη αυτά που είναι υπεύθυνα για το χρώμα του πουλιού, είχαν «ταιριάξει» με αντίστοιχο χρωμόσωμα Σπίνου Βενεζουέλας. (Κάθε ζωντανός οργανισμός αποτελείται από έναν συνδυασμό χρωμοσωμάτων, τα οποία σχηματίζουν ζεύγη αποτελούμενα από χρωμοσώματα των γονέων του).
Έτσι, ο γονότυπος κάποιων καναρινιών μετεβλήθη, και έγινε αυτό που πολύ γενικά μπορούμε να αποκαλέσουμε ''καναρίνι φέρον τον κόκκινο παράγοντα''.
Επόμενο ήταν αργά ή γρήγορα να μεταβληθεί και ο φαινότυπος (δηλαδή η εξωτερική εμφάνιση που επιδεικνύει κάθε πουλί).
Αυτά τα καναρίνια βέβαια, δεν είχαν το καθαρό έντονο κόκκινο χρώμα που χαρακτηρίζει σήμερα την ποικιλία. Το χρώμα τους ήταν πορτοκαλί πολύ απαλού τόνου σε διάφορες αποχρώσεις, αλλά με επιλεκτικά ζευγαρώματα πουλιών που παρουσίαζαν πιο έντονα το κόκκινο, φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα.
Το χρώμα στην ποικιλία αυτή προέρχεται από ένα γονίδιο, το οποίο μετατρέπει το κίτρινο λιπόχρωμα σε κόκκινο, χρησιμοποιώντας τις καροτονοειδές ουσίες. Αν το καναρίνι μας δεν λαμβάνει καροτίνη με την διατροφή του, τότε δεν θα εμφανίσει ποτέ το κόκκινο χρώμα. Το χρώμα στα κόκκινα καναρίνια, όπως και στους προγόνους τους, τους κόκκινους σπίνους, δεν προέρχεται μόνο από την κληρονομικότητα αλλά και από την διατροφή. Όπως είπαμε, το καναρίνι από την διασταύρωση με τον κόκκινο σπίνο απέκτησε την ικανότητα να μετατρέπει τις καροτονοειδές ουσίες σε χρώμα. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να λαμβάνει τις ουσίες αυτές. Στην φύση ο κόκκινος σπίνος αποκτά το χρώμα του με την διατροφή. Τρέφεται όμως με μεγάλη ποικιλία τροφών όπως έντομα, κόκκινοι καρποί και κάποια χόρτα που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καροτίνης, τα οποία δεν μπορούμε να χορηγήσουμε στο κλουβί σε επαρκείς ποσότητες. Λύση έρχονται να δώσουν οι χρωστικές ουσίες που διαλύονται απευθείας στο νερό ή την αυγοτροφή. Αυτές σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στην διατροφή του καναρινιού, μας χαρίζουν το έντονο και λαμπερό κόκκινο χρώμα.
Η πιο ισχυρή χρωστική είναι η κανθαξανθίνη, η οποία δίνει και το βασικό χρώμα στο πουλί. Η Κανθαξανθίνη είναι μία από τις 500 περίπου ουσίες (καροτενοειδή) που υπάρχουν στη φύση, σε διάφορες τροφές (λαχανικά, φρούτα κ.α.) και είναι αυτές που προσδίδουν κάποιο χρωματισμό. Οι περισσότεροι εκτροφείς χορηγούν αποκλειστικά αυτή την χρωστική στα πουλιά, με αποτέλεσμα να παίρνουν ένα χρώμα σε μουντό κεραμιδί τόνο, χωρίς φωτεινότητα και ζωηράδα. Υπάρχουν τρεις κύριες χημικές ουσίες που χορηγούνται στα καναρίνια χρώματος Κόκκινου Παράγοντα:
Κανθαξανθίνη
Βήτα καροτίνη
Άλλα πορτοκαλί καροτινοειδή
Παράλληλα με τις χρωστικές θα πρέπει να διαμορφώνεται κατάλληλα και η φυσική διατροφή των καναρινιών. Κεράσια, καρότο ακόμη και ντομάτα πρέπει να χορηγούνται στα καναρίνια κόκκινου χρώματος αντί άλλων φρούτων, καθώς και σπανάκι που περιέχει καροτίνη, αντί του κλασσικού μαρουλιού. Η σπιρουλίνα είναι επίσης πολύ πλούσια σε Β καροτίνη και όχι μόνο και μπορείτε να χορηγείται με την αυτότροφη.
Από τις εμπειρίες τους, από τα αγριοπούλια και διάφορους υβριδισμούς, οι άνθρωποι είχαν παρατηρήσει από πολύ παλιά ότι μερικά πουλιά έχαναν το κόκκινο χρώμα στο πτέρωμά τους όταν ήταν σε αιχμαλωσία. Ήταν προφανές ότι κάποιο χαρακτηριστικό στοιχείο της φύσης, το οποίο ήταν υπεύθυνο (ή συν-υπεύθυνο) για την εμφάνιση του κόκκινου χρώματος, απουσίαζε από το περιβάλλον εγκλωβισμού. Δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθούν ότι αυτό στοιχείο ήταν η διατροφή!
Στην Αγγλία ορισμένοι εκτροφείς προσέφεραν στα καναρίνια τους κόκκινη πιπεριά, προκειμένου αυτά να αποκτήσουν πορτοκαλί χρώμα. Σύντομα, οι εκτροφείς που αναζητούσαν να κοκκινίσουν τα καναρίνια τους, άρχισαν να μειώνουν τις τροφές που περιείχαν κίτρινα καροτενοειδή, και εμπλούτιζαν αντίστοιχα το σιτηρέσιο με νίζερ, πλιγούρι βρώμης, καρότο, πιπεριά, και ό,τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πιο κόκκινο πουλί. Όλα τα προσδίδουν στο πουλί ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα.
Σήμερα, είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η γενετική μεταφορά του κόκκινου παράγοντα αποτελεί απλά μια ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ για κοκκίνισμα του καναρινιού. Δηλαδή, αποτελεί απλά την γενετικώς μεταφερόμενη δυνατότητα του πουλιού να επιδείξει το έντονο κόκκινο χρώμα, εάν τραφεί αναλόγως.
Η έντονα λαμπερή κόκκινη απόχρωση των καλύτερων κόκκινων πουλιών είναι ΕΠΙΚΤΗΤΗ, και σχετίζεται άμεσα με την διατροφή του καναρινιού. Η επίκτητη αυτή επίδειξη του χρώματος δεν μπορεί να μεταβιβαστεί από τον γονέα στον απόγονο, όση χρωστική ουσία και να καταναλώσει ο γονιός πριν τη γονιμοποίηση του αυγού. Όπως κάθε καναρίνι φωνής απαιτείται να εκπαιδευθεί ανεξάρτητα, προκειμένου να μιμηθεί φωνές, ομοίως και τα καναρίνια χρώματος απαιτείται μεμονωμένα να καταναλώσουν χρωστική ουσία (ανεξάρτητα από την διατροφή του γονιού) προκειμένου να επιδείξουν το έντονο χρώμα τους.
Ο κόκκινος παράγοντας μπορεί να εκδηλωθεί σε ορισμένα πουλιά με διάφορα χρώματα όπως απαλό ροδακινί, πορτοκαλί, θαμπό κεραμιδί.
Η ερώτηση εάν αρκεί μόνο η γενετική προδιάθεση ή εάν απαιτείται χορήγηση Κανθαξανθίνης (ή και Καροτίνης-Β), δεν υφίσταται.
Για ένα κόκκινο καναρίνι με έντονα χρωματισμένο και λαμπερό πτέρωμα απαιτούνται ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ.
_________________
Φιλικά
kon.ts
EΛ.ΣY.TI FOP R-53
Ερασιτέχνης Εκτροφέας Καναρινιών Timbrado
Tο παρόν άρθρο αποτελείται από στοιχεία που συλλέχθηκαν από το διαδίκτυο και δίνει μια σαφή εικόνα για τον ''κόκκινο παράγοντα'' (Red Factor) και την ανάπτυξη αυτού στα καναρίνια.
Το κόκκινο καναρίνι αναπτύχθηκε μέσω της επιλεκτικής και συστηματικής αναπαραγωγής καναρινιών τα οποία ξεχώριζαν για συγκεκριμένα γενετικά χαρακτηριστικά, όπως είναι για παράδειγμα η φωνή τους ή ο σωματότυπός τους (π.χ. χοντρό σώμα, ή μακρόστενο σώμα, ή σκούφο στο κεφάλι, κ.α.).
Σε όλα τα ζευγαρώματα με επιλεγμένους γονείς (προκειμένου, δηλαδή, για την διαιώνιση συγκεκριμένων κάθε φορά χαρακτηριστικών που φέρουν οι γεννήτορες), καλό θα είναι να έχουμε κατά νου ότι ο βιολογικός κύκλος του καναρινιού είναι πολύ πιο σύντομος από αυτόν του ανθρώπου, κι έτσι σε λίγα, σχετικά, χρόνια μπορούμε να βιώσουμε τα αποτελέσματα πολλών γενεών καναρινιών. Άρα, είναι απολύτως φυσιολογικό τα τελευταία 400-500 χρόνια να έχουμε παρατηρήσει τόσο σημαντικές γενετικές μεταβολές στα καναρίνια σε αιχμαλωσία.
Ο κόκκινος παράγοντας είναι μια μετάλλαξη που έχει εισαχθεί τεχνητά στο είδος. Προέρχεται από τη διασταύρωση με κόκκινους σπίνους (Black-Hooded Venezuelan Red Siskin) επιστημονική ονομασία: Carduelis cucullata) και χρειάστηκαν πολλά χρόνια επιλεκτικού ζευγαρώματος για να εξελιχθεί στο κόκκινο καναρίνι που βλέπουμε και θαυμάζουμε σήμερα. Τον κόκκινο σπίνο άρχισαν να τον εισάγουν οι Ισπανοί στην Ευρώπη από την αποικία τους στην Λατινική Αμερική την περίοδο της Αναγέννησης, και σύντομα έγινε ανάρπαστο στην Γηραιά Ήπειρο, λόγω του έντονου κόκκινου που φέρει στο πτέρωμά του. Η εκμετάλλευσή του ήταν τόσο έντονη, που ο πληθυσμός του στην Βενεζουέλα είναι πια υπό εξαφάνιση.
Η πρώτη διασταύρωση κόκκινου σπίνου-καναρινιού έγινε το 1939 και τα ζευγαρώματα συνεχίστηκαν, ώσπου ύστερα από τρεις γενιές προέκυψαν γόνιμα πουλιά και των δύο φύλλων. Μέσω των διασταυρώσεων δημιουργήθηκε ένα δεδομένα μεταλλαγμένο DNA: Κάποια χρωμοσώματα καναρινιού, και δη αυτά που είναι υπεύθυνα για το χρώμα του πουλιού, είχαν «ταιριάξει» με αντίστοιχο χρωμόσωμα Σπίνου Βενεζουέλας. (Κάθε ζωντανός οργανισμός αποτελείται από έναν συνδυασμό χρωμοσωμάτων, τα οποία σχηματίζουν ζεύγη αποτελούμενα από χρωμοσώματα των γονέων του).
Έτσι, ο γονότυπος κάποιων καναρινιών μετεβλήθη, και έγινε αυτό που πολύ γενικά μπορούμε να αποκαλέσουμε ''καναρίνι φέρον τον κόκκινο παράγοντα''.
Επόμενο ήταν αργά ή γρήγορα να μεταβληθεί και ο φαινότυπος (δηλαδή η εξωτερική εμφάνιση που επιδεικνύει κάθε πουλί).
Αυτά τα καναρίνια βέβαια, δεν είχαν το καθαρό έντονο κόκκινο χρώμα που χαρακτηρίζει σήμερα την ποικιλία. Το χρώμα τους ήταν πορτοκαλί πολύ απαλού τόνου σε διάφορες αποχρώσεις, αλλά με επιλεκτικά ζευγαρώματα πουλιών που παρουσίαζαν πιο έντονα το κόκκινο, φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα.
Το χρώμα στην ποικιλία αυτή προέρχεται από ένα γονίδιο, το οποίο μετατρέπει το κίτρινο λιπόχρωμα σε κόκκινο, χρησιμοποιώντας τις καροτονοειδές ουσίες. Αν το καναρίνι μας δεν λαμβάνει καροτίνη με την διατροφή του, τότε δεν θα εμφανίσει ποτέ το κόκκινο χρώμα. Το χρώμα στα κόκκινα καναρίνια, όπως και στους προγόνους τους, τους κόκκινους σπίνους, δεν προέρχεται μόνο από την κληρονομικότητα αλλά και από την διατροφή. Όπως είπαμε, το καναρίνι από την διασταύρωση με τον κόκκινο σπίνο απέκτησε την ικανότητα να μετατρέπει τις καροτονοειδές ουσίες σε χρώμα. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να λαμβάνει τις ουσίες αυτές. Στην φύση ο κόκκινος σπίνος αποκτά το χρώμα του με την διατροφή. Τρέφεται όμως με μεγάλη ποικιλία τροφών όπως έντομα, κόκκινοι καρποί και κάποια χόρτα που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καροτίνης, τα οποία δεν μπορούμε να χορηγήσουμε στο κλουβί σε επαρκείς ποσότητες. Λύση έρχονται να δώσουν οι χρωστικές ουσίες που διαλύονται απευθείας στο νερό ή την αυγοτροφή. Αυτές σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στην διατροφή του καναρινιού, μας χαρίζουν το έντονο και λαμπερό κόκκινο χρώμα.
Η πιο ισχυρή χρωστική είναι η κανθαξανθίνη, η οποία δίνει και το βασικό χρώμα στο πουλί. Η Κανθαξανθίνη είναι μία από τις 500 περίπου ουσίες (καροτενοειδή) που υπάρχουν στη φύση, σε διάφορες τροφές (λαχανικά, φρούτα κ.α.) και είναι αυτές που προσδίδουν κάποιο χρωματισμό. Οι περισσότεροι εκτροφείς χορηγούν αποκλειστικά αυτή την χρωστική στα πουλιά, με αποτέλεσμα να παίρνουν ένα χρώμα σε μουντό κεραμιδί τόνο, χωρίς φωτεινότητα και ζωηράδα. Υπάρχουν τρεις κύριες χημικές ουσίες που χορηγούνται στα καναρίνια χρώματος Κόκκινου Παράγοντα:
Κανθαξανθίνη
Βήτα καροτίνη
Άλλα πορτοκαλί καροτινοειδή
Παράλληλα με τις χρωστικές θα πρέπει να διαμορφώνεται κατάλληλα και η φυσική διατροφή των καναρινιών. Κεράσια, καρότο ακόμη και ντομάτα πρέπει να χορηγούνται στα καναρίνια κόκκινου χρώματος αντί άλλων φρούτων, καθώς και σπανάκι που περιέχει καροτίνη, αντί του κλασσικού μαρουλιού. Η σπιρουλίνα είναι επίσης πολύ πλούσια σε Β καροτίνη και όχι μόνο και μπορείτε να χορηγείται με την αυτότροφη.
Από τις εμπειρίες τους, από τα αγριοπούλια και διάφορους υβριδισμούς, οι άνθρωποι είχαν παρατηρήσει από πολύ παλιά ότι μερικά πουλιά έχαναν το κόκκινο χρώμα στο πτέρωμά τους όταν ήταν σε αιχμαλωσία. Ήταν προφανές ότι κάποιο χαρακτηριστικό στοιχείο της φύσης, το οποίο ήταν υπεύθυνο (ή συν-υπεύθυνο) για την εμφάνιση του κόκκινου χρώματος, απουσίαζε από το περιβάλλον εγκλωβισμού. Δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθούν ότι αυτό στοιχείο ήταν η διατροφή!
Στην Αγγλία ορισμένοι εκτροφείς προσέφεραν στα καναρίνια τους κόκκινη πιπεριά, προκειμένου αυτά να αποκτήσουν πορτοκαλί χρώμα. Σύντομα, οι εκτροφείς που αναζητούσαν να κοκκινίσουν τα καναρίνια τους, άρχισαν να μειώνουν τις τροφές που περιείχαν κίτρινα καροτενοειδή, και εμπλούτιζαν αντίστοιχα το σιτηρέσιο με νίζερ, πλιγούρι βρώμης, καρότο, πιπεριά, και ό,τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πιο κόκκινο πουλί. Όλα τα προσδίδουν στο πουλί ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα.
Σήμερα, είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η γενετική μεταφορά του κόκκινου παράγοντα αποτελεί απλά μια ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ για κοκκίνισμα του καναρινιού. Δηλαδή, αποτελεί απλά την γενετικώς μεταφερόμενη δυνατότητα του πουλιού να επιδείξει το έντονο κόκκινο χρώμα, εάν τραφεί αναλόγως.
Η έντονα λαμπερή κόκκινη απόχρωση των καλύτερων κόκκινων πουλιών είναι ΕΠΙΚΤΗΤΗ, και σχετίζεται άμεσα με την διατροφή του καναρινιού. Η επίκτητη αυτή επίδειξη του χρώματος δεν μπορεί να μεταβιβαστεί από τον γονέα στον απόγονο, όση χρωστική ουσία και να καταναλώσει ο γονιός πριν τη γονιμοποίηση του αυγού. Όπως κάθε καναρίνι φωνής απαιτείται να εκπαιδευθεί ανεξάρτητα, προκειμένου να μιμηθεί φωνές, ομοίως και τα καναρίνια χρώματος απαιτείται μεμονωμένα να καταναλώσουν χρωστική ουσία (ανεξάρτητα από την διατροφή του γονιού) προκειμένου να επιδείξουν το έντονο χρώμα τους.
Ο κόκκινος παράγοντας μπορεί να εκδηλωθεί σε ορισμένα πουλιά με διάφορα χρώματα όπως απαλό ροδακινί, πορτοκαλί, θαμπό κεραμιδί.
Η ερώτηση εάν αρκεί μόνο η γενετική προδιάθεση ή εάν απαιτείται χορήγηση Κανθαξανθίνης (ή και Καροτίνης-Β), δεν υφίσταται.
Για ένα κόκκινο καναρίνι με έντονα χρωματισμένο και λαμπερό πτέρωμα απαιτούνται ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ.
_________________
Φιλικά
kon.ts
EΛ.ΣY.TI FOP R-53
Ερασιτέχνης Εκτροφέας Καναρινιών Timbrado
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου